Pañcaratra Agamas

Pāñcarātra are the Vaishnava Sanskrit texts dedicated to worship of Narayana and form part of the Agamas.

Unlike Vaikhanasa tradition, the Pancaratric tradition of Agamas prescribe image worship in the place of rituals like Yajnas, mentioned in the Vedas. Agamas cover areas of worship inclusive of construction of the temples; the rules for installation and consecration of the deities; the methods of performing pujas in the temples; philosophy; recitation of mantras; worship involving figures or yantras; bhakti yoga; domestic rituals samskaras; rules of varnasrama-dharma and public festivals. Various Vaishnava traditions have different degree of adherence and various lists of texts included under the overall concept.

Vishnu worshipers of today, represented in a wide spectrum of traditions, are generally following the system of Pancaratra worship. The concept of Nada and Nada-Brahman appear already in Sattvata Samhita or Sattvata Tantra and in Jayakhya Samhita, two texts considered most canonical of Pancaratra texts.

Ananda Tirtha the founder of Madhva line has written in his commentary on Mundaka Upanishad: ^[1] "In Dvapara-yuga, Vishnu is exclusively worshiped according to the principles of the Pancaratra Scripture, but in this age of Kali-yuga, the Supreme Lord Hari is worshiped only by the chanting of his Holy Name."

Jiva Gosvami had stated in his Paramatma Sandarbha, forming part of six principal Sandarbhas, or philosophical treateses of Gaudiya Vaishnavism, that, "Seeing that the imperfect scriptures in the modes of passion and ignorance bring only a host of troubles, and also seeing that the original Vedas are very difficult to follow properly, and thus being very dissatisfied with both of these, the all-knowing scripture authors affirm the superiority of the Pancaratras, which describe the pure absolute truth, Narayana, and the worship of the Lord, which is very easy to perform."^[2] In the same Sandarbha Jiva Gosvami states^[3] that god himself,Svayam Bhagavan, had spoken the Narada Pancaratra, which is accepted as a pramana byGaudiya scholars.

Six aspects of surrender in the      Pāñcharātra

Surrender to god is one of the core teachings of Pancharatra. The six aspects are explained below in brief:

i) Atma-nikshepa or nyAsa - placing oneself completely and directly under God's care. This involves giving up independent ownership in matters of actions or fruits thereof. This in fact is the real SaraNAgati. The subsequent five are to be regarding as assisting this. The obstacle to nyAsa is phalepsA or the desire for mundane benefits,which should therefore be avoided.

ii) kArpaNya - This refers to absolute humility bordering on lowliness and honest awareness of one's own natural ignorance, impurity etc., partly because of stains acquired through countless births. We all know the enormous feeling of kArpaNya that our AzhvArs have expressed through their compositions. This leads to ridding the arrogance that one may have because of parentage, learning, wealth, etc., and to get the sense that without the aid of Godhead, whatever we undertake on our own is bound to fail. The enemy for kArpaNya is the feeling that one is free, independent,and competent to do whatever he likes (sva-svAtantryAvabodha).

iii) mahA-viSvAsa - irrepressible and great faith in Godhead. Involves the understanding that God is the benefactor of all beings, and His compassion is always and readily available. The firm conviction that He will not fail to protect us is 'viSvAsa'. This by itself is capable of eradicating all sins.

iv) goptR - The deliberate choice of bhagavAn SrIman nArAyaNa as the sole Protector. Even when it is granted that anyway He is the sole protector, lakshmI-tantra points out that what is involved in this a'nga is the conscious and mindful selection of Him, the acknowledgment that we need protection, and that He and only He can protect us.

v) prAtikUlya-vivarjana - giving up whatever is antagonistic to any of His creations or to Him. A devotee must realize that all beings are like himself.

vi) AnukUlya-niScaya - The resolve to do good to all beings. The realization that all beings are in actuality the body of God, and the resolve to live in accordance with the will of God. Ahirbudhnya samhitA gives a beautiful illustration of SaraNAgati using a passenger who wants to cross a river in a boat. It is the passenger's responsibility to go and sit in the boat, and that is the end of his responsibility; the job or rowing the boat is not his, but that of the boatman (in this case God Himself).

Six aspects of surrender are described in many PancarAtra samhitas such as Ahirbudhnya Samhita, Lakshmi Tantra etc., thought the order of importance may vary. Lakshmi Tantra give the following:

"AnukUlyasya samkalpah prAtikUlyasya varjanam |
rakshishyatIti viSvAso goptRtva varaNam tathA ||
AtmA nikshepa kArpaNye shadvidhA SaraNagatih || (Lakshmi Tantra 17, 59-61)

Thus the order of the limbs given in Lakshmi Tantra is: Anukūlya Samkalpam, Prātikūlya Varjanam, Mahā Viṣvāsam, Goptṛtva VaraNam, Atma Nikshepam, and kArpaNyam. In Ahribudhnya Samhitā, the order given is: Atma Nikshepam or Nyāsam, KārpaNyam, Mahā Viṣvāsam, Goptṛtvam, Prātikūlya Varjanam, and Anukūlya Sampakpam. Svāmi Deṣikan has addressed these confusions in his Nyāsa VimSati (Slokam 12), and concludes that those who know Prapatti Sāstra well agree that there are five anga-s to Prapatti, and the different positions taken in respect of the number and sequence of importance etc. of the aspects of Prapatti really say the same thing in the end (sarva vākya eka kaNThyam).

Atma Nikshepam or nyāsam is considered the main ingredient of Prapatti - the conviction that one's own effort in attaining Him will not bear fruit, and placing oneself directly under His care and giving up ownership of one's own protection or the benefits from any actions to Him. The other five are then the limbs for Nyāsa, that are of equal importance as conveyed to us by Svāmi Deṣikan. Thus, for performing surrender or Atma Nikshepa or Nyāsam, one needs absolute humility (KārpaNyam), Anukūlya Samkaplam, Prātikūlya Varjanam, etc.

Krishna Jayanthi

சோழ மன்னர்களின் தலைநகர்! " தஞ்சாவூர்"

ஆதி அந்தமில்லாத கால வெள்ளத்தில் கற்பனை ஓடத்தில் ஏறி நம்முடன் சிறிது நேரம் பிரயாணம் செய்யுமாறு நேயர்களை அழைக்கிறோம். விநாடிக்கு ஒரு நூற்றாண்டு வீதம் எளிதில் கடந்து இன்றைக்குத் தொள்ளாயிரத்து எண்பத்திரண்டு (1950ல் எழுதியது) ஆண்டுகளுக்கு முந்திய காலத்துக்குச் செல்வோமாக. 

குடகு நாட்டில் பிறந்து வளர்ந்த பொன்னி நதி கன்னிப் பருவம் கடந்ததும் தன் மணாளனாகிய சமுத்திர ராஜனிடம் சென்றடைய விரும்பினாள். காடும் மேடும் கடந்து பாறைகளையும் பள்ளங்களையும் தாண்டிக் கொண்டு விரைந்து சென்றாள்.

	மருங்கு வண்டு சிறந்து ஆர்ப்ப, 

	    மணிப்பூ ஆடை அதுபோர்த்துக் 

	கருங்கயற்கண் விழித்து ஒல்கி 

	    நடந்தாய் வாழி! காவேரி ! 

	

	கருங்கயற்கண் விழித்து ஒல்கி 

	    நடந்த எல்லாம் நின்கணவன் 

	திருந்து செங்கோல் வளையாமை 

	    அறிந்தேன் வாழி காவேரி !

	

	பூவர் சோலை மயிலாடப் 

	    புரிந்து குயில்கள் இசைபாடக் 

	காமர் மாலை அருகசைய 

	    நடந்தாய் வாழி காவேரி ! 

	

	காமர் மாலை அருகசைய 

	     நடந்த வெல்லாம், நின் கணவன் 

	நாம வேலின் திறங்கண்டே 

	     அறிந்தேன் வாழி! காவேரி! 

சமுத்திர ராஜனை நெருங்க நெருங்க, நாயகனைக் காணப் போகிறோம் என்ற குதூகலத்தினால் அவள் உள்ளம் விம்மி உடல் பூரித்தது. இன்னும் சற்றுத் தூரம் சென்றாள், காதலனை அணைத்துக் கொள்ளக் கரங்கள் இரண்டு உண்டாயின. இரு கரங்களை விரித்தவாறு தாவிப் பாய்ந்து சென்றாள். ஆனால் உள்ளத்தில் பொங்கிய ஆர்வ மிகுதிக்கு இரு கரங்கள் போதுமென்று தோன்றவில்லை; அவளுடைய ஆசைக் கரங்கள் பத்து, இருபது, நூறு என்று வளர்ந்தன. அவ்வளவு கரங்களையும் ஆவலுடன் நீட்டிக் கொண்டு சமுத்திர ராஜனை அணுகினாள். இவ்விதம் ஆசைக் கணவனை அடைவதற்குச் சென்ற மணப் பெண்ணுக்குச் சோழ நாட்டுச் செவிலித் தாய்மார் செய்த அலங்காரங்கள்தான் என்ன? அடடா! எத்தனை அழகிய பச்சைப் புடைவைகளை உடுத்தினார்கள்? எப்படியெல்லாம் வண்ண மலர்களைச் சூட்டினார்கள்? எவ்விதமெல்லாம் பரிமள சுகந்தங்களைத் தூவினார்கள்? ஆஹா! இரு கரையிலும் வளர்ந்திருந்த புன்னை மரங்களும் கடம்ப மரங்களும் ரத்தினப் பூக்களையும் வாரிச் சொரிந்த அருமையை எவ்விதம் வர்ணிப்பது? தேவர்கள் பொழியும் பூமாரியும் இதற்கு இணையாகுமா?

  வட காவேரி என்று பக்தர்களாலும் கொள்ளிடம் என்று பொது மக்களாலும் வழங்கப்பட்ட நதியிலிருந்து வடவாற்றின் வழியாகத் தண்ணீர் வந்து வீர நாராயண ஏரியில் பாய்ந்து அதை ஒரு பொங்கும் கடலாக ஆக்கியிருந்தது. அந்த ஏரியின் எழுபத்து நான்கு கணவாய்களின் வழியாகவும் தண்ணீர் குமுகுமுவென்று பாய்ந்து சுற்றுப் பக்கத்தில் நெடுந்தூரத்துக்கு நீர்வளத்தை அளித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஏரித் தண்ணீரைக் கொண்டு கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் கழனிகளில் உழவும் விரை தௌியும் நடவும் நடந்து கொண்டிருந்தன. உழுது கொண்டிருந்த குடியானவர்களும் நடவு நட்டுக் கொண்டிருந்த குடியானப் பெண்களும் இனிய இசைகளில் குதூகலமாக அங்கங்கே பாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"வடவாறு பொங்கி வருது 

	வந்து பாருங்கள், பள்ளியரே! 

	வெள்ளாறு விரைந்து வருது 

	வேடிக்கை பாருங்கள், தோழியரே!

	காவேரி புரண்டு வருது காண

	வாருங்கள், பாங்கியரே!" 

 சோழ மன்னர்களின் தலைநகர்! பூம்புகாரையும் உறையூரையும் சிறிய குக்கிராமங்களாகச் செய்துவிட்ட " தஞ்சாவூர்"
அந்நகரிலுள்ள மாடமாளிகைகளும் கூட கோபுரங்களும் படை வீடுகளும் கடைவீதிகளும் சிவாலயக் கற்றளிகளும் திருமாலுக்குரிய விண்ணகரங்களும் எப்படியிருக்கும்? அந்த ஆலயங்களில் இசை வல்லவர்கள் இனிய குரலில் தேவாரப் பாடல்களையும் திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களையும் பாடக்கேட்டோர் பரவசமடைவார்கள்

                               

                                 மாடமாளிகைகள்

                                  வீடுகள்

                               கடைவீதி

 இன்றைக்கு பல நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் விஜயாலய சோழர் முத்தரையர்களை முறியடித்துத் தஞ்சாவூரைக் கைப்பற்றினார். திருப்புறம்பியம் போரில் பல்லவ சைன்யத்துக்குத் துணையாக நின்று மதுரைப் பாண்டியரின் படையை நிர்மூலமாக்கினார். அதுமுதலாவது சோழ ராஜ்யம் நாளுக்கு நாள் பெருகி விஸ்தரித்து வந்திருக்கிறது. காவேரி நதிக்குக் கரையெடுத்த கரிகால் வளவர் காலத்திலேகூடச் சோழ ராஜ்யம் இவ்வளவு மகோன்னதத்தை அடைந்தது கிடையாது. இன்றைக்குத் தெற்கே குமரி முனையிலிருந்து வடக்கே துங்கபத்திரை - கிருஷ்ணை வரையில் சோழ சாம்ராஜ்யம் பரந்து விரிந்து கிடக்கிறது. பாண்டிய நாடு, நாஞ்சில் நாடு, யாருக்கும் இதுவரையில் வணங்காத சேர நாடு, தொண்டை மண்டலம், பாகி நாடு, கங்கபாடி, நுளம்பபாடி, வைதும்பர் நாடு, சீட்புலி நாடு, பெரும்பாணப்பாடி, பொன்னி நதி உற்பத்தியாகும் குடகு நாடு ஆகிய இத்தனை நாடுகளும் சோழ சாம்ராஜ்யத்துக்கு அடங்கிக் கப்பம் செலுத்தி வருகின்றன. இவ்வளவு நாடுகளிலும் நம் சோழ நாட்டுப் புலிக்கொடி பறக்கிறது.

 பெருவுடையார் கோயில்

Sri Velukkudi Krishnan swamy

http://www.youtube.com/watch?v=GsYPZO2ZP6A&feature=player_embedded#at=148

Amaruviappan at Therazhundur Temple Poornahuthi

Lord Krishna as Amaruviappan at Therazhundur Temple on Mahasamprokshanam

Amaruviappan at Therazhundur Temple Considered as one of the 108 “Divya Desams”, the sacred Vaishnavite temples visited and sung in praise by Alwars, Sri Amaruviappan Temple, Therazhundur is located at a distance of about 12 KM from Mayiladuthurai in Nagapattinam district of Tamil Nadu. The presiding deity of the temple is Lord Amaruviappan and Sri Sengamalavalli is his consort.

The history of the temple dates back to the Chola period and considered to be built during the reign of King Karikal Cholan. Thirumangai Azhwar, the last of the twelve illustrious Alwars, has sung in praise of the Lord in 45 pasurams. The uniqueness of this ancient temple is that the Lord Amaruviappan bestows his grace along with Bhaktha Prahalada, Periya Thiruvadi Garudan, Sage Markandeyar and Kaveri Thayaar (river Kaveri) in the sanctum sanctorum. The imposing posture Lord Amaruviappan of standing majestically over ten feet facing east with broad shoulders and four hands is a sight of delight. While Bhaktha Prahalada stands piously on the right side of the Lord and Periya Thiruvadi Garudan stands on the left side. Kaveri Thayyar kneels down in front of the Lord with folding hands on the left and sage Markandeyar is seated on the right in front of the Lord.

Goddess Sengamalavalli Thayaar is housed in a separate sanctum sanctorum. The beauty of the Goddess Sengamalavalli Thayaar is beyond words. Besides the temple has separate sannadhis for, Sri Vasudeva in which Sage Agasthiyar is seated in front of the Lord doing penance, Sri Narasimha, Sri Rama, Sri Vishvaksenar, Sri Anchaneya, Sri Desikar, Alwars, Sri Andal and Poet laureate Kambar who wrote the famous epic ‘Kamba Ramayanam” in Tamil. Therazhundur is also the birth place of Kambar.